rozmowa

[mamma]

Witam Pani Krystyno, rozmowa o teatrze bardzo interesująca. Po przeczytaniu głęboko westchnęłam, bo w teatrze nie byłam już ( o zgrozo!) trzy lata. Zatęskniłam. Mogłabym pójść tutaj, ale ja już tak mam, że jeśli teatr, to tylko w języku ojczystym.
Pięknie mówi Pani o młodych ludziach, kontakt z młodzieżą zawsze jest inspirujący i dający do myślenia. Czasami myślę, że trochę się ich nie docenia, a oni tworzą tak wspaniałe rzeczy, jak choćby teledysk licealistów z Łomży. Zawstydzili tym polityków i nie tylko. Samo mówienie o miłosierdziu też nie wystarcza. Podziałów nie ma, wprowadzają je ludzie źli, którzy wokół siebie tylko zło widzą. Wyimaginowane zło. Nie ma pierwszego, czy drugiego sortu, nie ma ciemnego ludu. Jesteśmy my Polacy, współodpowiedzialni za naszą ojczyznę. Chcemy rozmawiać o sprawach, które nas dotyczą. Należy tylko wziąć pod uwagę dwie zasadnicze rzeczy, że rozmowa to dialog, a nie monolog i druga ważna sprawa, trzeba rozmówcę szanować.
Wracając do młodych ludzi. Mam nadzieję, że chłopakowi, któremu postawiono zarzuty spowodowania wypadku, ktoś pomoże. Jeżdżę samochodem od ponad trzydziestu lat i z tego co widzę, szykuje nam się kolejne ideologiczne kłamstwo. Żeby tylko nie zrobiono z młodego człowieka TEGO zdrajcy narodu, a z pani premier męczennicy. Myślę, że jeszcze jednego zwycięstwa prawdy nikt by już nie zdzierżył.
W podziękowaniu za ten piękny teledysk, chciałabym licealistom coś zadedykować. Historię, która miała miejsce w jednym z przedszkoli w Niemczech. Po wielkiej fali uchodźców, jaka tam trafiła, jeden z reporterów poszedł do przedszkola i zadawał pytania dzieciom, odnośnie tej fali właśnie. Zapytał jednego z nich:
- Dużo jest w waszym przedszkolu obcokrajowców?
- Nie, u nas są tylko dzieci.
Pozdrawiam bardzo serdecznie, Anita.

[Krystyna Janda]

Och, bardzo dziękuję. Taki mądry list. Serdecznie Panią pozdrawiam.