W minioną sobotę byłam pierwszy raz na "Shirley Valentine" i na pewno nie ostatni
.Wspaniale było zobaczyć Panią ,taką zmienioną w tej kuchennej scenerii, Pani jest po prostu niesamowita.Wiem to zabrzmiało strasznie banalnie ,ale nie znajduję słów żeby opisać jak mi się to wszystko strasznie podobało. Spektakl jest według mnie bardzo kobiecy, bawi ale i zmusza do refleksji: Czy ja na pewno jestem tutaj,w tym miejscu gdzie chcę być? Czy to jest właśnie moja Grecja? Czy myśli Pani, że każdy ma szansę przeżyć życie według swoich marzeń? Zastanawiałam się potem czy ja się przypadkiem nie bać żyć. I wyszło na to, że trochę tak, ale tak to w życiu już jest, że czasem się pogada do ściany,ale wiem że miewałam i miewam takie chwile kiedy czuję się jak Shirley w Grecji, choć jest to na przykład Warszawa I może to trochę głupio zabrzmi,ale ostatnio, bardzo często moja Grecja jest u Was w teatrze/teatrach. I czuję tę magię, którą teatr ze soba niesie.Ta magia chyba właśnie powoduje,że czasem brak mi słów, żeby coś przekazać, opowiedzieć, w dodatku jestem z natury baaardzo nieśmiała i choć wiele razy myślałam o tym ,żeby przekazać Pani kwiaty w podziękowaniu za te wszystkie niezwykłe chwile to moja nieśmiałość powoduje że tego nie robię, a potem mówię sobie że następnym razem to już na pewno i ganie siebie za to, że czego ja się wstydzę Niedługo,bo we wrześniu minie rok od czasu kiedy trafiłam do Was po raz pierwszy i wtedy nawet nie pomyślałam że zostanę z Wami tak długo. Teraz nie wyobrażam sobie, że miałoby mnie tu nie być, na kolejnym spektaklu, czy po raz kolejny na tym samym
Tak to jest z pewnością moja Grecja.Pozdrawiam ciepło i życzę dużo dobrego
Ewa Sobkowicz
