Dziś mniej uporządkowanie piszę, ale może uda się to Pani jakoś przeczytać...Właśnie skończyłam czytać Tatarak (dzięki uprzejmości biblioteki, która już jakiś czas temu zakupiła tę książkę i udało mi się ją wyrwać z działu nowości). Bardzo, bardzo żałuję, że nie mogłam dotychczas obejrzeć filmu, ale może jakaś okazja się przydarzy.
Tatarak jako opowiadanie Iwaszkiewicza zafascynował mnie bardzo. Postać pani Marty skojarzyła mi się ze skandalem (jeśli można tak to nazwać) w wersji retro. Bo kiedyś byłoby nie do pomyślenia takie zachowanie. Teraz czasy się zmieniły, ale o takiej miłości mowy na dużą skalę chyba nie było. Klimat Tataraku kojarzył mi się (lub raczej wyobrażał) jako elegancka (jeszcze) nostalgia. Momentami zahaczało to nawet i o "Anię z Zielonego Wzgórza".
I wtedy naszła mnie tez pewna refleksja. Wczoraj poszłam się pomodlić za ofiary II Wojny oraz o pomyślny rok szkolny. I wychodząc z kościoła pomyślałam sobie: przecież mieszkam tak blisko Domu Bożego, że bliżej to już praktycznie się nie da. A nie wstępuję tu w tygodniu, nawet choćby na chwilę. Inni udzie potrafią iść z drugiego końca osiedla na codzienną Mszę, a ja?
Postanowiłam więc to zmienić. Mam nadzieję, że się uda.
Taaak, zaczęła się szkoła. Cięższy rok, bo czeka mnie egzamin gimnazjalny, który można napisać tylko raz (bo jedynek na świadectwie nie przewiduję). Może jakoś pójdzie. Tylko żeby szkoła do końca tygodnia mi plan ułożyła, bo na razie na to się jakoś nie zanosi.
Bardzo przepraszam za ten list, za skakanie po łepkach i zabieranie Pani cennego czasu na czytanie tych bzdur.
Pozdrawiam
Ewa z Wrocławia
