cieszę się ogromnie, że w repertuarze Polonii pojawi się "Pani z Birmy". To wspaniałe, że chce Pani w swoim teatrze opowiadać o ludziach, o których milczą media, że porusza Pani tematy, będące dla ogółu zbyt trudne czy też niewygodne. Wystawianie "Pani z Birmy" i "Ucha..." jest, w moim odbiorze, krzykiem niezgody na otaczającą Nas rzeczywistość. Dobrze, że ktoś jeszcze chce krzyczeć, dobrze, że ktoś jeszcze się nie zgadza, dobrze, że Pani o tym wszystkim mówi, albo bezpośrednio w spektaklu, albo tak, jak teraz - w Dzienniku. Myślę, że dzięki Pani oraz Paniom, które to przedstawienie przygotowują, uda się zainteresować ludzi losem Aung San Suu Kyi, uda się ich uwrażliwić...
Z każdą kolejną premierą jestem pod coraz większym wrażeniem tego, w jaki sposób dobiera Pani repertuar. Uważam, że wszyscy powinni się od Pani uczyć! Pani doskonale rozumie, czym jest sztuka, jak wiele odcieni posiada. Pokazuje Pani, grając na przykład "Boską!", że sztuka powinna służyć także rozrywce, na przekór wielu pseudokrytykom, którzy uważają, że twórczość artystyczna musi być wyłącznie ambitna, przy czym za ambitne dzieło uważają takie, w którym główny bohater przez 30 minut wpatruje się w słup.
W Polonii można się świetnie bawić, zalewać łzami ze śmiechu. A z drugiej strony dotyka Pani spraw bolesnych, nie tych wymyślonych, ale związanych bezpośrednio z życiem... Dziękuję Pani za takie mądre wybory i decyzje.Przesyłam mnóstwo pozytywnej energii,
Nadia
