Od kiedy odkryłam Panią i tę stronę… to okno na świat, przez które Pani wygląda, dzieli się z nami tymi, zwykłymi, codziennymi..a przede wszystkimi tymi Ważnymi, Wielkimi… Teatrem, Filmem, Pani Światem…, to miejsce, w którym możemy „porozmawiać”… mój świat jest inny, codziennie tu zaglądam, rano z niecierpliwością sprawdzam, czy już Pani była… i chłonę każde słowo. Dzięki Pani mój świat jest pełniejszy.
Dzisiaj w ramach nasycenia mej duszy tym co piękne, niepowtarzalne, tym co zachwyca za każdym razem… PANI TEATREM, wybrałam się na DANCING.
W sobotę czułam się fatalnie, znów się zaziębiłam czy coś… na noc zastosowałam środki zaradcze, bo wiedziałam, że dnia następnego po prostu MUSZĘ do Teatru! Od kwietnia nie mogę dojść do siebie… jak nie urok… ech..
A dziś oczywiście na ostatnią chwilę, ale zdążyłam… 19:58. Wdech.. wydech.. wdech.. wydech.. i.. „miłość.. tak.. ale pod warunkiem, że prześcignie się czas…”.
Dancing poruszył mnie ponownie do głębi, znów całość jak „intermezzo smutne”… me serce drżało z emocji… Pani tembr głosu, boże jak On momentami brzmi! Tak, że umieram… ten uśmiech, piękny, zalotny, uroczy… Dziś odkryłam dla siebie „ekscentrycy, ekscentrycy”…
I kiedy nadchodzi ta ostatnia pieśń, smutno, że to już ostatnia… wiele spektakli zrobiło na mnie wrażenie, ale jakoś pamiętam, że na „Kto się boi Virginii Woolf?” myślałam, że mogliby Państwo tak grać do rana…
Bardzo Pani dziękuję za ten dzisiejszy wieczór, za Te emocje, jakie tylko Pani potrafi wzbudzić.. Ale błagam proszę nie mówić, że teraz długo, dłuuuugo nie będzie Dancingu w Polonii, do września nie widzę w ogóle. BŁAGAM O JAKIEŚ DODATKOWE SPEKTAKLE! BARDZO PROSZĘ!!!
W podziękowaniu przesyłam promyki szczęścia:
Ps. A mój euro głos oddałam też na ostatnią chwilę, tuż przed 22-gą…
Pozdrawiam najserdeczniej i do zobaczenia na Shirley 14ego, o ile wcześniej nic mi nie przyjdzie do głowy...
!
