Emcia macham w kolorze deszczu (byle nie ze śniegiem) - też lubię
a za dodatkowe potrójne podziękowanie - hi hi- dziękuję pojedyńczo
idę zrobić herbatę z cytryną
www.krystynajanda.pl
Forum Krystyny Jandy
HYDE PARK
przez M.C. N, 06.01.2008 21:31
Sowus...taki cieply ten wywiad..., rozmowa wlasciwie, wlasnie przed chwila obejrzalam...Dziekuje.
Sowus a czy mozna prosic o kilka zdjec z Panien z Wilka, tu albo w temacie poswieconym panu Edwardowi?
Sowus a czy mozna prosic o kilka zdjec z Panien z Wilka, tu albo w temacie poswieconym panu Edwardowi?
-
M.C. - Posty: 3816
- Dołączył(a): Cz, 03.03.2005 22:15
- Lokalizacja: Redwood City, CA
przez M.C. Pn, 07.01.2008 17:42
Piekny wybor zdjec Sowus! Dziekuje! Tego z kucykiem to nawet nie pamietam, a to jest jeden z tych filmow ktore znam na pamiec...Amnezju...
A u mnie PFZS, Post-Ferie Zimowe Syndrome, czili kreci sie wszystko jak szalone, co zwazywszy ogolne nastroje nie jest takie zle...
To chyba tyle...pa.
A u mnie PFZS, Post-Ferie Zimowe Syndrome, czili kreci sie wszystko jak szalone, co zwazywszy ogolne nastroje nie jest takie zle...
To chyba tyle...pa.
-
M.C. - Posty: 3816
- Dołączył(a): Cz, 03.03.2005 22:15
- Lokalizacja: Redwood City, CA
przez Bromba Pn, 07.01.2008 20:42
Przekraczam limit osobistego pisania na parę, eeee, tygodni, ale co robić, chciałam się podzielić.
Miałam kiedyś zajęcia z Panien. Ach, mój promotor, mój mistrz, napisał o nich rozdział w swoje pracy doktorskiej i potem opowiadał nam trochę. Mottem przewodnim był dla niego cytat z Iwaszkiewicza, który już tu kiedyś wklejałam:
To wszystko nic nie znaczy, co człowiek postanawia i dokonywa świadomie, wszystko ważne i dokonane niechcący zostaje gdzieś za nami i ściga nas, albo my je, co gorsza, ścigamy.
Mistrz uznał podróż Wiktora za wchodzenie w smugę cienia, swoiste Dziady, przywołanie duchów przeszłości, by Wiktor, rozliczony z przeszłością i sobą samym, mógł przejść na drugą stronę życia. Stąd stworzenie jakby snu na jawie - świece, lampy, zapalone nawet w dzień, przekraczanie rzeki, lustra (punkt styczny między rzeczywistościami), zjawiskowa biel strojów i pokrowców (nawet Kazia zakłada niały fartuch, jak rozmawia z bohaterem), lato wymieszane z jesienią, trzykrotne pojawienie się samego Iwaszkiewicza, jego zaglądanie w kamerę, wymiana spojrzeń z Wiktorem. I wszechobecne halacje, czyli takie aureolki – jakby zdjęcia były robione pod światło. Pan Edward pisał, że jego głównym zadaniem przy Pannach było łamanie zasady niewidoczności „tkanki operatorskiej”, aby, jak dla Wiktora, tak i dla widza stworzony świat też był nieoczywisty, zawieszony między realnością a sennym marzeniem czy wspomnieniem.
A wiecie, postać Tuni była zroniona na zjawę z przeszłości, nie z tego świata, dosłownie i w przenośni. Po pierwsze, zaangażowano do niej Francuskę, Christine Pascal, która nie znała polskiego i generalnie czuła się bardzo nieswojo na planie. No to podobno szczodrze jej polewano. Po drugie, ubrana była w za szerokie sukienki, co miało ująć jej lat. W końcu jej twarz ma Fela we wspomnieniach Wiktora. I na koniec zdubbingowaną całą Tunię głosem kilkunastoletniej panny, czyli takiej, która bohater miał w pamięci...
Pamiętam też, że mistrz puścił nam dwa razy scenę, jak Wiktor wracając, przeprawia się przez rzekę. Każdy z nas miał napisać, co widzi w tej scenie. Wymyślaliśmy, wymyślaliśmy, a chodziło o to, że zdjęcia, jak Wiktor wchodzi na tratwę (?), były kręcone późnym latem. Potem Wajda uznał, że trzeba dokręcić, jak Wiktor jest po drugiej stronie. A to był już listopad, co jednak widać. Nie montowało się, ale nabrało symbolicznego wymiaru – oto Wiktor pożegnał się ze swoją przeszłością, wszedł w jesień życia.
Tatarak jest trzecim z opowiadań Iwaszkiewicza, po Pannach z Wilka i Brzezinie, które Wajda chciał już dawno zekranizować, ha, zobaczcie, z kim: http://ksiazki.wp.pl/wiadomosci/id,3541 ... 734122.973
Miałam kiedyś zajęcia z Panien. Ach, mój promotor, mój mistrz, napisał o nich rozdział w swoje pracy doktorskiej i potem opowiadał nam trochę. Mottem przewodnim był dla niego cytat z Iwaszkiewicza, który już tu kiedyś wklejałam:
To wszystko nic nie znaczy, co człowiek postanawia i dokonywa świadomie, wszystko ważne i dokonane niechcący zostaje gdzieś za nami i ściga nas, albo my je, co gorsza, ścigamy.
Mistrz uznał podróż Wiktora za wchodzenie w smugę cienia, swoiste Dziady, przywołanie duchów przeszłości, by Wiktor, rozliczony z przeszłością i sobą samym, mógł przejść na drugą stronę życia. Stąd stworzenie jakby snu na jawie - świece, lampy, zapalone nawet w dzień, przekraczanie rzeki, lustra (punkt styczny między rzeczywistościami), zjawiskowa biel strojów i pokrowców (nawet Kazia zakłada niały fartuch, jak rozmawia z bohaterem), lato wymieszane z jesienią, trzykrotne pojawienie się samego Iwaszkiewicza, jego zaglądanie w kamerę, wymiana spojrzeń z Wiktorem. I wszechobecne halacje, czyli takie aureolki – jakby zdjęcia były robione pod światło. Pan Edward pisał, że jego głównym zadaniem przy Pannach było łamanie zasady niewidoczności „tkanki operatorskiej”, aby, jak dla Wiktora, tak i dla widza stworzony świat też był nieoczywisty, zawieszony między realnością a sennym marzeniem czy wspomnieniem.
A wiecie, postać Tuni była zroniona na zjawę z przeszłości, nie z tego świata, dosłownie i w przenośni. Po pierwsze, zaangażowano do niej Francuskę, Christine Pascal, która nie znała polskiego i generalnie czuła się bardzo nieswojo na planie. No to podobno szczodrze jej polewano. Po drugie, ubrana była w za szerokie sukienki, co miało ująć jej lat. W końcu jej twarz ma Fela we wspomnieniach Wiktora. I na koniec zdubbingowaną całą Tunię głosem kilkunastoletniej panny, czyli takiej, która bohater miał w pamięci...
Pamiętam też, że mistrz puścił nam dwa razy scenę, jak Wiktor wracając, przeprawia się przez rzekę. Każdy z nas miał napisać, co widzi w tej scenie. Wymyślaliśmy, wymyślaliśmy, a chodziło o to, że zdjęcia, jak Wiktor wchodzi na tratwę (?), były kręcone późnym latem. Potem Wajda uznał, że trzeba dokręcić, jak Wiktor jest po drugiej stronie. A to był już listopad, co jednak widać. Nie montowało się, ale nabrało symbolicznego wymiaru – oto Wiktor pożegnał się ze swoją przeszłością, wszedł w jesień życia.
Tatarak jest trzecim z opowiadań Iwaszkiewicza, po Pannach z Wilka i Brzezinie, które Wajda chciał już dawno zekranizować, ha, zobaczcie, z kim: http://ksiazki.wp.pl/wiadomosci/id,3541 ... 734122.973
-
Bromba - Posty: 1124
- Dołączył(a): Śr, 02.03.2005 10:12
- Lokalizacja: z rowu
przez Magdalena83 Pn, 07.01.2008 20:54
podoba mi się tu u Was dziewczyny... bez histerii, tak ciepło... dzięki.
-
Magdalena83 - Posty: 4144
- Dołączył(a): Śr, 23.08.2006 16:30
