.

[iwna]

...ładne....bardzo

a słowa do życia potrzebne....niekoniecznie w dużej ilości ale jednak...

[KAMIL]

Niewystąpienie w pubie Manhatta

gdybym bym prawdziwy
pewnie miałbym wąsy długaśne
i fajkę
nabijaną z widokiem
na zachodzące w jeziorze dni...
nie biegałbym, lecz kroczył...
nie mówił, ale się wypowiadał...
miałbym regularne portki
i takiż zdrowy oczywiście
stolec
(więc zwyczaje
też regularne!!!)
i posiadałbym psa staruszka
bez zębów
albo może zadbanego
nowocześnie
czyli ze sztuczną szczęką
a pana jezusa bym obżalał też najprawdziwiej
ot, że biedny taki
że wisi na krzyżu
od tamtej
aż przecież wojny....
i że nie pobielili go
autokonserwacją
bo wieś moja
zacofana!!!
i tylko gdybym w końcu
umarł
ludziska się by zdziwili
że taka ikona, a jednak
(przykro)
...odszedł!
ale mnie nie ma...
nie ma mnie w dotyku
nie ma w smaku
nie ma w pytaniach i nie ma w odpowiedziach
nawet pokłócić się ze mną nie sposób!
a jak już się odezwę
(a fuj... a niestety!)
śmierdzę najparszywszymi biznesami świata
lokomotywami jedynek
z długimi składami zerrrrrrr...
jestem swoim nieistnieniem
osadem na dnie zakazanego kieliszka
po czerwonym winie

Krzysztof Macha

[sonja]

a światło naprawdę niech budzi nas ze snu
zapala się w mroku i drży
gdziekolwiek nas nie ma
gdziekolwiek jesteśmy
niech płonie

(123)

[vivien]

Przeszłość

Przeszłość jest jak woda w stawie:
ciemna, gęsta i zaludniona.
W jej głębi falują niemrawie
czyjeś dawno zatopione ramiona.

Stare szczęście, zimne rybie ciało
drży, gdy błysk słońca w głąb wpadnie -
a marzenie, które umrzeć nie chciało,
jak ropucha ciężko dyszy na dnie...


(Maria Pawlikowska- Jasnorzewska)

[bea]

Szklana góra

Zyska sławę, królem będzie
Kto na szklaną górę wejdzie.

Kto zdobędzie szczyt w błękicie
Będzie tym, kto jest na szczycie.

Lecz, choć wielu kusi wejście
Jeden tylko ma tam miejsce.

A, że przecież Góra - Szklana,
Więc dla wielu - niewidzialna.

Nawet tym, co na jej zboczach
Szczyt się nie odbija w oczach.

Skóra Góry gładka, śliska,
Diamentowo jest przejrzysta.

I dopiero krew rozlana
Wskaże gdzie jest szklana ściana.

Więc po śladach cudzej krwi
Wiedzie wąski ślad na szczyt.

Ale nie wie nikt wśród żywych
Czy ten szlak, to szlak prawdziwy.

I niejeden całe życie
Nie wie, że już był na szczycie.

Więc się modli u stóp krzyży
Za tych, którzy padli niżej.

Po czym u ich boku spocznie
U stóp góry niewidocznej.

Zyska sławę, królem będzie
Kto na szklaną górę wejdzie...


(Jacek Kaczmarski)

[KAMIL]

MADRID - SYNDEY 17671.79 km

BRUNEI/BORNEO - SYDNEY 5484.79 km

[vivien]

Odchodzą, oddalają się
oniemieli,
jeden za drugim,
w świat cieni.

Jak osobliwy jest los człowieka
w śnie o życiu,
w tej baśni rwącego strumienia.
Jak przedziwna jest ludzka dola
w tych wirach i zgasłych płomieniach
złączonych historią życia.

Ktoś już tutaj był,
ktoś zostawił cień,
ktoś odszedł,
ktoś mnie wyprzedził.
Słyszę łzy, krzyk w stronę nieba –
tu leży już niejeden kamień.

Kto mi powie jak biegnie czas
poza ziemią życia,
co jest nadzieją a co ułudą,
jak bez lęku przejść na drugi brzeg,
na skraj bezruchu,
na spotkanie świata w mroku?

I ja
i krok za krokiem
i koniec
zapisany w przeznaczeniu.


(Barbara Ewa Kaminska)

[sonja]

Zniechęcenie

Zasnąć nareszcie, nie zbudzić się nigdy.
Spać doskonale, w pustce doskonałej.
Nie być - być pustką, która nie istnieje.
Ale istnieje,
bośmy ją nazwali.


Spać, spać - jak kamień, nie zbudzić się nigdy.
Już do niczego. Niech tam rajskie raje
trwają w wieczności.
Spać, być wiecznością,
więc być doskonałym.
Być wieczną pustką, cokolwiek to znaczy.

Nie wstać już nigdy, do niczego, po co.
Nie zmartwychwstawać ni w ciele, ni w kwiatach.
Już nie być deszczem ni podmuchem wiatru.
Żmiją, jaszczurką.
W ogóle nie być,
nie być już nigdy.

Jan Rybowicz

[bea]

Komu bije wielki dzwon?

Od Wielkiego Dzwonu
Na sznurze
Wznoszę się do pionu
Ku górze.
Spod nóg życie szare
Ucieka,
Lot mój nie na miarę
Człowieka.
Bo sercem spiżowym
Świat budzi
I podnosi głowy
Pół-ludzi.
To, co moją męką
I ciałem
Wraca do nich dźwiękiem,
Hejnałem.
W grzmocie tonów toną
I w pysze,
Bo to ja tym dzwonem
Kołyszę!

***
Kto się dzwonem chętnie
Ogłuszy
Nie usłyszy szeptu
Swej duszy.
Kto przed dzwonem klęka
I czeka
Nie usłyszy jęku
Człowieka.
Przed dzwonem w pokłonie
Kto błogim
Ten chowa się w dzwonie
Przed Bogiem

***
Wypuszczam sznur z ręki
Mknąc w ciemność,
A dzwon zieje dźwiękiem
Nade mną.
Bezgłośnie odpływam
Przez ciszę,
Dzwon wciąż mnie przyzywa,
Dzwon słyszę.
Twarz nurzam w gorącą
Twarz słońca -
Dzwon widzę - bijący
Bez końca.
Gdziekolwiek bym skrył się -
Dzwon bije
I będzie mi bił -
Póki żyję.


(Jacek Kaczmarski)

[sonja]

Wypady do wieczności

Wypady do wieczności
po poezję,
tak to mniej więcej wygląda.

A więc nie uprawianie poezji,
pokorne,
niby uprawianie roli.

To raczej owe wyprawy
hord skośnookich
po łupy wojenne.

Te niebezpieczne wyprawy
z których wraca się w glorii,
z jucznym tabunem koni.

Innym razem powrót jest smutny.
Nie wiezie się nic,
oprócz ran, wstydu i wściekłości.

A czasami
z tych wypraw
nie wraca się wcale.

Jan Rybowicz

[sonja]

Ballada powojowa


nawet ci najmniejsi
ludkowie najmarniejsi
nie porzucają nadziei
pną się ku górze
po stromym murze
podobni powojom winogradom

- powój powój
powojowi ludzie
jak wy to robicie
że trwacie i trwacie
po tym gładkim murze
w szalonym uporze
dokąd się wspinacie -

i skąd w każdym gwiazda
podniebnie wyrasta
dokąd z sobą wiedzie
w biedzie i nie-biedzie
blaskiem w sercach łudzi
całkiem szarych ludzi...

Józef Baran

[vivien]

OGRÓD W MILANÓWKU -WIDMA SIKOREK



Widma sikorek siedzą na widmie karmnika
Jest to widmowy obraz który zaraz znika

Jest to tylko możliwość - na poły widmowa
Widmowy obraz który to jest to się chowa

Dwie widmowe sosenki widmo jarzębiny
Widma - coś co tu nie ma wyraźnej przyczyny

Widmo krzywego płotu widmowe pokrzywy
Jest to widmowy obraz - na poły możliwy

Trochę jest trochę nie jest - widmo starej sroki
Leci na północ wpada w widmowe obłoki

I nad widmami bluszczu skręcają ze wschodu
Widma kawek lecące do mego ogrodu

Widmowy karmnik widma sikorek gołębi
Jaka siła wyrzuca to z widmowej głębi?

Na krzywym widmie płotu trochę mgły się trzyma
Trochę jest trochę nie jest - widmowa godzina

Widmowy zmierzch widmowe zmierzchanie zmierzchania
I nie ma nic pewnego - nic do pokochania

Są też widma barwinków chrustu i trzmieliny
I jeszcze coś co wpełza w widmowe szczeliny

W widmowy chrust - krwawiące widmo listopada
Widmowa mgła wieczoru która się rozpada

Na strzępy na kawałki na widma wieczorne
Jest to widmowy obraz - wszystko jest pozorne

Wszystko jest albo nie jest bo brak mu pewności
Jest to istnienie - jedna z jego możliwości



Jarosław Marek Rymkiewicz

[p]

Rozmowa -kiedys- o Powstaniu Warszawskim, o zlej i dobrej pamieci. Kaseta VHS z ta piesnia. Twoje lzy.

I psa jeszcze im wybaczcie co
za panem w slad
biegl po torach za transportem
az skulaly padl...

Kasety juz nie ma. Wyschly lzy. Piesn udalo sie odnalezc:

Tylko pamiec kto rozstrzela?

[KAMIL]

wszystkim

[sonja]

nam

[KAMIL]

Tak przemijasz w miejscu
Spalasz się
Jak pustynny w słońcu głaz
Wszelki ruch to tylko
Pozór jest
Jeden mknie do przodu czas

[ignu]

Nie, nie możesz teraz odejść
Bierzesz mi ostatnią wodę
Żar pustyni pali mnie
Bezlitosna, płowa pustka
Mam spękane suche usta
Pocałunek mój to śmierć

Nie, nie możesz teraz odejść
Kiedy cała jestem głodem
Twoich oczu, dłoni twych
Mów, powiedz, że zostaniesz jeszcze
Nim odbierzesz mi powietrze
Zanim wejdę w wielkie nic

Nie, nie możesz teraz odejść
Jestem rozpalonym lodem
Zrobię wszystko, tylko bądź
Bądź, zostań jeszcze chwilę, moment
Płonę, płonę, płonę, płonę...
Zimnym ogniem czarnych słońc

Nie, nie możesz teraz odejść
Popatrz, listki takie młode
Nim jesieni rdza i śmierć
Bądź - proszę cię, na rozstań moście
Nie zabijaj tej miłości
Daj spokojnie umrzeć jej

[vivien]

Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior,
zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne
ptasi świst.

Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne

[vivien]

Czwarta nad ranem

Godzina z nocy na dzień.
Godzina z boku na bok.
Godzina dla trzydziestoletnich.

Godzina uprzątnięta pod kogutów pianie.
Godzina, kiedy ziemia zapiera nas.
Godzina, kiedy wieje od wygasłych gwiazd.
Godzina a-czy-po-nas-nic-nie-pozostanie.

Godzina pusta.
Głucha, czcza.
Dno wszystkich innych godzin.

Nikomu nie jest dobrze o czwartej nad ranem.
Jeśli mrówkom jest dobrze o czwartej nad ranem
- pogratulujmy mrówkom. I niech przyjdzie piąta,
o ile mamy dalej żyć.


(Wisława Szymborska)

[KAMIL]

a to dobre.
prawie o 04.00 to przeczytalem.
no nic.
ale mi jest dobrze o 04.00 nad ranem, wiec zaliczam sie chyba do tych mrowek
tak
jestem
mrowka
mala
nie znaczaca
mrowka
zaslugujaca tylko
na troche wiecej niz nic