Sztuka życia....

[Magnolia]

Droga Pani Krystyno,

Chciałabym napisać, iż bardzo ciekawa ta rozmowa w TOK FM..
Mówiła Pani m.in. o pisaniu bloga, o kontakcie z ludźmi..
Osobiście jestem tutaj jak i na teatralnej widowni już 10 lat.
Ale ten czas szybko biegnie... Tyle spektakli.... i tyleż samo spotkań tu na stronie...
A w kwestii samego dziennika, nie raz korzystałam z Pani opinii na temat różnych książek, kiedyś nawet stworzyłam sobie listę książek do przeczytania (na podstawie Pani poleceń). Za co dziękuję.

Natomiast, jeśli chodzi o konwencjonalność publiczności, to zawsze wydawało mi się, że teatr to magiczne, wyjątkowe miejsce, że po prostu NIE WYPADA mocno reagować... W sumie tylko raz mi się zdarzyło w jednym z warszawskich teatrów, że miałam ochotę wstać i wyjść, nie zrobiłam tego tylko co chwilę spoglądałam na zegarek. W zasadzie to gra jednego z aktorów wyjątkowo mnie nudziła..

A u Pani w Teatrze... w Ochu.. przymus wyjścia do łazienki napawał mnie kiedyś nie lada stresem.. A kiedyś w Polonii na SV pamiętam, że źle się czułam, a siedziałam gdzieś wysoko.... Wówczas słowa Shirley "ale mi niedobrze, Jane przyjeżdża o w pół do czwartej, ja nie dotrzymam!" były znamienne...

Niedawno zobaczyłam nową stronę Och-Polonii - jest bardzo dobra!

Pani relacje z podróży - jak zawsze wyborne.

[Krystyna Janda]

Pani magnolio, znamy się od lat, czy tylko ja nie słyszę połowy tekstów w teatrach? Mnie nie wypada krzyknąć głośniej, u nas krzyczę na próbach zawsze. Choćby o to mi chodzi. Serdecznie Panią pozdrawiam, z życiem dobrze?