Pozwalam sobie Panią odwiedzić, zaglądnąć do Pani, by podzielić się pewną refleksją. W niedzielne poranki nadawany jest w TVP 2 program „Kultura głupcze”, który zawsze oglądam (tzn. zawsze w niedziele).
W dzisiejszym wydaniu miała miejsce dyskusja, która mnie bardzo poruszyła, z udziałem, między innymi, Pań Marii Czubaszek i Olgi Lipińskiej, poświęcona ludziom starszym. Rozmowę przeplatały, między innymi, fragmenty spektaklu „Czas nas uczy pogody”. Oglądając ten program zastanawiałam się, na ile jest on w stanie wpłynąć na zmianę perspektywy postrzegania i traktowania osób starszych przez nasze społeczeństwo, instytucje i struktury rządowe. Na traktowanie osób starszych z należną godnością, szacunkiem , z dostrzeganiem ich potrzeb, z zapewnieniem godnego życia, a przede wszystkim z aktywnym włączaniem do życia, między innymi poprzez tak wspaniałe inicjatywy, jak spektakl „Czas nas uczy pogody” Och-Teatru. Cudowny pomysł. Ciekawi mnie, Pani Krystyno, jaka jest frekwencja na tym spektaklu?…
Ogromnie, ogromnie dużo pracy przed nami, bo przecież wszyscy już od dnia narodzin stajemy się z każdym dniem starsi, tylko wypieramy tą myśl ze świadomości, dlatego że wiek podeszły kojarzy się (i tak niestety bardzo często jest) z wykluczeniem, odtrąceniem, pogardą, bólem, samotnością i życiem w ubóstwie. Smutne… Dużo się teraz mówi o odrzuceniu przez sejm projektów ustaw o związkach partnerskich. Mam wrażenie, że nasi ustawodawcy zapomnieli, że osoby starsze, to także osoby, które żyją w takich związkach a są np. po rozwodach, są wdowcami, wdowami. Niestety przez wąski, konserwatywny pryzmat postrzegania tego zagadnienia przez naszych polityków, odebrano takim osobom prawo do zalegalizowania związków. Kuriozalna sytuacja.
Dlatego tego rodzaju dyskusje i inicjatywy są bardzo potrzebne. Tylko, czy one coś zmienią, czy nie okażą się być tylko tą jedną przysłowiową jaskółką, która wiosny nie czyni?... Mam nadzieję, że nie. Może się kiedyś doczekamy światełka w tunelu, kiedy to czas nauczy naszych szanownych rządzących pokory...Temat rzeka... Ale mi rozprawka wyszła…
Serdecznie Panią pozdrawiam i dziękuję za gościnność.
Ada Pasiniewicz
