Odnaleziona droga

[Maks]

Droga Pani Krystyno,

Wczoraj miałem przyjemność pójść ze swoją narzeczoną do Och-Teatru na spektakl "Darkroom". Przyznam się szczerze, że dawno nie chodziłem do teatru, bo nie miałem z kim, a samemu to tak obco. Pierwszy raz na żywo widziałem Pani córkę, byłem zauroczony. Nie Nią jako kobietą, lecz ekspresją, jaka z niej emanowała. Nie mogłem od Niej oderwać oczu, charyzma, która wypływa z jej osobowości unosi Ją na piedestał aktorski. Te ruchy, gesty, mimika ciała... cóż za gracja. Poczułem się wczoraj, jakbym na nowo się narodził. Poczułem błogostan duszy.
Myślą niewyobrażalną przez wielu ludzi jest fakt, jacy jesteśmy różni. Wczorajsze dzieło (sztuka) pokazało wizję, przed którą uciekamy, której boimy się. A tak naprawdę wystarczy na pewne rzeczy spojrzeć z punktu widzenia widza.
Na widowni widziałem ludzi w różnym wieku, to miłe, że młodzi nie boją się chodzić do teatru. To miłe, że ich odmienne zdania na temat sztuki, ról i wizji na scenie nie skłócają ich w życiu towarzyskim.
Pierwszy raz miałem zaszczyt być w Och-Teatrze, cóż za fantastyczna pomysłowość w usytuowaniu sceny pomiędzy widownią. Dzięki takiej scenerii widz nie tylko ogląda sztukę, ale wręcz zespala się z nią, nie tylko oczami, ale i duszą uczestniczy w niej. Kiedyś sytuacją niewyobrażalną było być blisko aktora, myśleć jak on, czuć jak on. Jak to dobrze, że te czasy już minęły.
Jestem szczęśliwy, że mogłem iść na sztukę, w której gra Pani córka. Mój apetyt na teatr wzrósł po stokroć.
Zacząłem nowy rozdział swojego życia. Chciałbym podziękować Pani za to, że wydała Pani na świat tak wspaniałego człowieka, jakim jest pani Marysia.

Z najserdeczniejszymi życzeniami - Maksymilian.

[Krystyna Janda]

Łał! Dzwonie do Marysi żeby przeczytała Pan list. Zapraszamy jak najczęściej z szeroko otwartymi ramionami aktorskimi.Pozdrawiam.