z natury jestem osobą dość leniwą, jeśli chodzi o konta, maile - nie lubię, nie chcę. Jednak moja rejestracja na Pani stronie jest pokłonem i hołdem dla Pani osoby. Niedawno spędziłam kilka dni w Warszawie u ukochanej przyjaciółki. Celem mojego przyjazdu był spektakl w teatrze Polonia. We wtorek, 5 lipca o godz. 16 byłyśmy już na miejscu. Sumiennnie zapisałyśmy się na listę oczekujących na wejściówki. Zjawisko walki o wejściówki kilka godzin przed spektaklem przypominało walkę o jedzenie w kolejkach 30 lat temu. Z jaką zazdrością patrzyłyśmy na szczęśliwców, którzy kupili kilka tygodni wcześniej bilety na spektakl "32 omdlenia". A oni, niczym pawie, chmurnie i górnie przechadzali się po korytarzu. To byli zwycięzcy! Piętnaście minut przed seansem - wystartowaliśmy. Osoby z natury przywódcze określiły zasady kupna wejściówek - my miałyśmy pewniaka w kieszeni. Byłyśmy 15 na liście! Ze zdobyczą przechadzałysmy się dumnie po korytarzu
. To nie był koniec. Jakże długo trwało wpuszczanie na salę tych z biletami...a my..za barierką, ufnie czekałyśmy, że nadejdzie ten czas i dostąpimy chwały! Doczekaliśmy się. Zasiadłam jak panisko na schodach - niech mnie który przegoni! Byłam tak blisko, chłonęłam każde słowo, każdy żart, każdy szelest kostiumu, każde tupnięcie obcasa. Dzwonki na przerwę mnie denerwowały. Jak długo czekałam na taki spektakl...Nagle okazuje się, że nie trzeba zrobić Bóg wie jakiej scenografii, wystarczą krzesła, kunszt aktorski, świetny tekst i to iskrzenie, które jest pomiędzy aktorami-geniuszami.Szanowna Pani - refleksje na koniec. Dziś można kupić wszystko, włączam swojego laptopa, oglądam co chcę - komedię, dramat, horror. Idę do kina, wychodzę, jem tony frytek, piję hektolitry coli, mam ciuchy z najlepszych sieciówek...a o sztukę biję się jak moi rodzice o jedzenie 30 lat temu. I będę się bić! Przybywam już w sierpniu, mam 29 lat, jestem zachwyconym dzieckiem dzięki Pani.
