Witam ponownie. Wpadła mi w ręce całkiem niespodziewanie taka książka i czytałam tak od niechcenia aż znalazłam taki fragment:
Jesteśmy jak marionetki w rękach Tego, który nas stworzył. Wyjmuje nas z pudła i mówi: "Tańczcie", a kiedy indziej każe nam się kłaniać, albo machać ręką, albo padać na ziemię w omdleniu. A potem odkłada nas do pudła, kiedy już odegraliśmy nasze role. Czasem jest to pantomima, a czasem szopka wigilijna, a czasem pasje wielkanocne, a czasem tragedia. Tak, jak On sobie życzy... On sam wymyślił widowisko, a więc złe marionetki tak samo spełniają swoje role, jak i dobre, gdyż grają tylko role, które dla nich zostały przeznaczone. Jakżeby to było, gdyby w momencie, kiedy z roli wypada, że zły człowiek ma popełnić czyn występny, padł on nagle na kolana i zaczął się modlić? Widowisko byłoby wielce nieudane. Była ongiś marionetka zwana Judaszem. Gdyby Judasz zląkł się i nie odegrał przeznaczonej dla siebie roli, nikt z nas nie byłby teraz zbawiony. Wszystko to jest bardzo dziwną tajemnicą - i musimy na tym poprzestać. Ale ponieważ tak jest, wydaje mi się niesłuszne, że winimy zbytnio ludzi, którzy źle czynią. Okropny jest los człowieka, który musi postępować w sposób zły i przeklęty, na pewno nikt nie wybrałby sobie dobrowolnie takiego losu. I potrzeba, by zło było dokonane. Jakżeby Gabriel zdołał pokazać swą sprawność we władaniu obosiecznym mieczem, gdyby Lucyfer nie chciał z nim walczyć?. Ale biada temu, przez czyje ręce zło zostało dokonane. Ach! więc jeżeli w widowisku przewidziane jest morderstwo, musi się znaleźć marionetka, która je spełni, chociaż prawdopodobnie, gdyby mogła wybierać, każda z nich powiedziałaby: "Tylko nie ja, o Panie!". Ale one nic o tym nie wiedzą. Bo zdaje mi się, że nie różnimy się bardzo od zwierząt, które wyrządzają śmiertelne krzywdy nie zdając sobie sprawy z tego, co robią; które brodzą we krwi, czatują i rzucają się na upatrzone przez siebie ofiary, wyjąc przeraźliwie po nocy, a jednocześnie pozostają niewinne, jak nowo narodzone dzieci. I zdaje mi się, że nie jesteśmy tak bardzo różni od burz, które huczą po lasach, i od żarłocznych ogni, które w jednej chwili pożerają istnienie ludzkie, i od wód, wciągających w swe odmęty człowieka. Wszystko to jest w odgrywanej sztuce. Ale jeżeli przypadła nam w udziale przyjemna, radosna rola, jakże wdzięczni powinniśmy być za to i chwalić Pana, i pomagać tym, którzy są mniej szczęśliwi, a nawet czuć wdzięczność dla tej biednej marionetki, której los kazał pracować w dzień i w nocy dla naszego zniszczenia. Bo przecież mogłoby być odwrotnie..
Tekst brutalny ale prawdziwy, mocno intertekstualny. Dobro i zło. Czy myśli Pani, że temat: życie to teatr a ludzie marionetki w rękach Boga jest bardzo oklepany? I ten Stwórca mówiący: "tańczcie" niczym Rzecki w "Lalce"? Czy to nie za banalne? Powyższy tekst to fragment powieści Mary Webb "Miłość Prudencji Sarn". Czytała Pani? Jeśli nie, to może zachęciłam (lub przeciwnie
)A zamieściłam go tutaj bo mnie bardzo się podoba i chciałabym poznać Pani opinię.
Dziękuję za odpowiedź na poprzednie posty i życzę zdrowia.
f.
