serdecznie gratuluję piątej rocznicy założenia Fundacji! To wyjątkowe święto przede wszystkim dla Nas, widzów. Trudno mi wyrazić, jak bardzo się cieszę, że pięć lat temu uwierzyła Pani w siebie, uwierzyła Pani w potęgę teatru i postanowiła stworzyć Polonię, choć zapewne było wielu ludzi, którzy Pani pomysł uznawało za, delikatnie mówiąc, niemożliwy do zrealizowania. No bo jak to - prywatny teatr? W czasach, w których ludzie w ogóle nie chodzą do teatru? Nie da się! A jednak - Pani potrafi... Ciekawa jestem, czy spodziewała się Pani, że osiągnie AŻ TAKI sukces. Że na spektaklach widzowie będą siedzieć na schodkach - żeby tylko Panią zobaczyć, że będą przyjeżdżać z najdalszych zakątków Polski - żeby tylko Panią zobaczyć. Aż nie wiem, czego mogę Pani życzyć na kolejne lata, po tylu osiągnięciach Polonii, po tylu nagrodach. Może tego, żeby Teatru nie spotykały żadne kłopoty, żeby miała Pani fundusze na realizację wszystkich projektów, żeby szara rzeczywistość nie przeszkadzała Pani w tworzeniu tej cudownej baśni, jaką jest dla Nas, widzów, Teatr Polonia... Wszystkiego dobrego.
Dziękuję za Pani wytrwałość i wiarę w marzenia. Za Pani sprawą zrozumiałam, że wszystko jest możliwe, jeśli się czegoś mocno pragnie.
I do zobaczenia za tydzień, na krakowskim "Dancingu".
PS. Za każdym razem, gdy Teatr Polonia otrzymuje jakąś nagrodę, cieszę się tak, jakbym to ja ją dostała...
Nadia
