"Sentymenty"

[Szymich]

Kiedy mieszkałam jeszcze za granicą, co roku na urlop przyjeżdżaliśmy do Polski na wakacje. Buszowałam po wszystkich księgarniach, jakie tylko napotkałam na swojej drodze i wybierałam to, co przez następny rok krzepiło moją duszę. Któregoś razu spod sterty książek wygrzebałam "Sentymenty" Agnieszki Osieckiej. Otworzyłam i zaczęłam czytać, wiersz po wierszu. Tam, gdzie pamiętałam melodię piosenki, w myślach odśpiewywałam tekst, uciekaj moje serce, oczy tej małej, niech żyje bal ...
Gdyby nie mąż, stałabym tam i czytała w kółko to samo, bo kiedy dochodziłam do ...jeżeli miłość jest..., zaczynałam od początku.
A początek znam prawie na pamięć, jest tam tylko jeden wiersz "Nie żałuję".
Kiedy nasze kochane państwo polskie tak mi dokopie, że szlag mnie trafia, otwieram sobie "Sentymenty". Mój mąż powiedziałby - sama chciała. Ano chciała i nie żałuje, żeby udało jej się kiedyś na tę "Białą bluzkę" wybrać. Chyba sobie zasłużyła, najbardziej psia mać za ten patriotyzm. Jak ją znam, pewnie sobie poradzi.

"Nie żałuję
Że nie dałeś mi dziecka, pierścionka ani psa.
Nie, nie żałuję.
Że nie dzwonisz po nocach: kochanie, tak to ja.
Nie, nie żałuję.

Nie, ja nie żałuję.
Przeciwnie, bardzo ci dziękuję, miły mój.

Że w tym kraju przeżyłam te kilka podłych lat.
Nie, nie żałuję.
Że na koniec się dowiem: ot, tak się toczy świat.
Nie, nie żałuję.

Nie, ja nie żałuję.
Przeciwnie, bardzo ci dziękuje, kraju mój.

Że nie dałeś mi, Panie, zasypiać słodkim snem.
Nie, nie żałuję.
Że nie byłam przez chwilę szarotką ani lwem.
Nie, nie żałuję.

Nie, ja nie żałuję.
Przeciwnie, bardzo ci dziękuję, Panie mój."

[Krystyna Janda]

Oj tak. Serdecznie, serdecznie...szczęścia.