Zadała Pani tak piękne pytanie, że nie można pozostać obojętnym...Myślę, że jest coś takiego, jak delikatność uczuć. Jest to pojęcie bardzo złożone, tak bardzo złożone, jak sam człowiek. Ale tak sobie myślę, że chodzi o to, by pozwolić uczuciom na swobodne "przesypywanie", tak jak przepływają ziarenka piasku, kiedy trzymamy je na otwartej dłoni. Jest to bardzo trudna umiejętność, bo z natury wiemy, że jeśli chcemy coś, chociaż w tym wypadku bardziej KOGOŚ zatrzymać, zachować dla siebie, przywłaszczyć, wtedy reagujemy gwałtownym zaciśnięciem dłoni - zniewalamy, zabieramy wolność, radość. Nie pozwalamy, by ziarenka przesypywały się w sposób dający im szczęście, swobodę, oddech, niezależność. Te ziarenka, to uczucia, ale i osoby, którym swe uczucia ofiarowujemy. Czym jeszcze jest delikatność uczuć? To zdolność, dar dostrzegania czegoś więcej...Cytując klasyka: "Pan widzi krzesło, ławkę stół, a ja rozdarte drzewo", to umiejętność dostrzeżenia, że "ode mnie widać niebo przekrzywione" (zwłaszcza, jeśli jestem na zakręcie....). Delikatność uczuć, to wrażliwość, empatia, to umiejętność otulania uczuć delikatnie, subtelnie dłońmi, by nie zgasły, to chronienie ich przed nagłym, gwałtownym hamowaniem, by nie spadły i nie rozsypały się jak zawartość torebki, bo kiedy się rozsypią istnieje obawa, że już wszystkiego nie uda nam się pozbierać. Delikatność uczuć, to odwaga, by dać im wolność i pozwolić im się usamodzielnić,"samorealizować". Delikatność uczuć, to także ich przewrotność i wieloznaczność... Nawiązuję tu do "Czarnych perfum" - genialny utwór w swojej wymowie. Czy jest ktoś, kto potrafi bez potknięć? Chociaż jedna osoba?...Taka jest moja odpowiedź na postawione przez Panią pytanie. Ujęłam ją oczywiście w ogromnym, ogromnym skrócie z wiadomych względów....
A czy można wiedzieć, jaki będzie temat następnego wypracowania?....
Pozdrawiam serdecznie Pani Krystyno. Życzę słońca.
Ada Pasiniewicz
