Niby nie tak dawno.

[Uśmiechnięty]

Pani Krystyno, czy przesadzam? Jeśli tak, to proszę o metaforycznego klapsa.

Tęsknię za latami 90. Czy rzeczywiście były one na swój sposób magiczne, takie...oddychające? W dzisiejszym świecie to ja się, cholera, nie mieszczę.

Chciałbym czmychnąć do lat 90., spotkać Panią w jakiejś zasnutej dymem papierosowym knajpce, zaproponować kawę, papierosa, posłuchać wspólnie zachrypniętego, niskiego wokalu stojącej na zadymionej scenie młodej Katarzyny Nosowskiej, pointerpretować wspólnie wiersze debiutującego wtedy Świetlickiego.

I zostawić Pani z dedykacją rysunek na pudełku zapałek.

Pisze się Pani?

Pozdrawiam,
Kamil

[Krystyna Janda]

Chyba jednak nie. , mimo ze podobno 27 października przyszłego roku wszystko ma przyspieszyć jeszcze sześciokrotnie. Serdeczności.