p. Krzysztof Zanussi 22.10.2010r.

[Agać]

Pani Krystyno!
Piszę do Pani, ponieważ dzisiaj (właściwie przed chwilą) wróciłam ze spotkania z Panem Krzysztofem Zanussim. I jestem pod tak niesamowitym wrażeniem, że jeszcze próbuję dojść do siebie. Już nie płaczę, już jest ze mną wszystko w porządku. P. Zanussi wspaniale mówił o czytaniu, o życiu, o mediach. Siedziałam i słuchałam jak... Nawet nie wiem do czego to porównać. Udało mi się zająć miejsce w pierwszym rzędzie, więc miałam TAKIEGO CZŁOWIEKA na wyciągnięcie ręki.
To jest pierwszy list, który do Pani piszę, dlatego czuję się stremowana. Bardzo się cieszę, że mogę pisać. Bardzo bym chciała zobaczyć Panią w teatrze, ale niestety Toruń i Warszawę dzieli zbyt wiele kilometrów. Ale pracuję nad tym, jakby tak zorganizować sobie kilka dni w stolicy.
Teraz pójdę i zrobię sobie wielki kubek zielonej herbaty i będę układać w głowie wszystko co mówił p. Krzysztof. Okropnie żałuję, że nie miałam pod ręką niczego do pisania, ponieważ mogłabym notować na bieżąco. I jestem na siebie strasznie zła, bo tak wyszło, że wyszliśmy razem głównym wyjściem i nie miałam odwagi niczego powiedzieć. Tylko się uśmiechnęłam. Też się do mnie uśmiechnął, i wtedy całkowicie odebrało mi mowę.
Przepraszam, że piszę w takim nieładzie, nieporządku, ale to było dla mnie naprawdę coś tak fantastycznego, że to, co pomyślę, od razu znajduje się na ekranie mojego laptopa.

Pozdrawiam, całuję Panią, jak najserdeczniej w oba policzki i życzę wszystkiego dobrego.
Agata

[Krystyna Janda]

Tak, pan Krzysztof też robi na mnie zawsze piorunujące wrażenie. Humanista to najtrafniejsze i najpojemniejsze określenie które mi przychodzi do głowy. Serdecznie Panią pozdrawiam i zyczę wszystkiego dobrego.