pisała Pani ostatnio w Korespondencji, że współpraca z Panem Poniedzielskim zainfekowała Panią żartami. A ja w piątek na blogu Pani Magdy i Pana Andrzeja taką perełkę znalazłam:
Podżartowywałem sobie zawsze, że nie wierzę w żadne natchnienia, weny itp. Że, nie masz dla mnie lepszego imperatywu twórczego jak chłód przystawionej do skroni lufy. Żart jak żart, ale nabrał innego wymiaru kiedy okazuje się, że tę lufę, jak i całą strzelbę trzyma w swoich nie najspokojniejszych przecie rękach Krystyna Janda.
To w odniesieniu do "Bagdad Cafe" oczywiście. Uwielbiam poczucie humoru Pana Poniedzielskiego, mądre, subtelne, nieustannie gdzieś tam mieszające się z melancholią. Szkoda, że w moim otoczeniu tak niewiele osób ten dowcip rozumie, SMS wszystkim kojarzy się z krótką wiadomością tekstową, mnie - po obejrzeniu "Chlip hopu" - już tylko ze Stanem Młodości Stabilnej.
Tak się złożyło, że wszyscy artyści, których cenię, szanuję i podziwiam, są jakoś ze sobą powiązani - Pani oczywiście (i przede wszystkim!), Pan Andrzej właśnie, Pani Magda Umer, Pani Agnieszka Osiecka... Dobrze, że istnieją ludzie, dzięki którym świat jest lepszy, dobrze, że Pani Agnieszka pozostawiła po sobie tyle piękna zawartego w tekstach, dobrze, że dzięki Państwu mogę doświadczać rzeczywistości silniej, mocniej i przede wszystkim - szczęśliwiej. Proszę przy okazji złożyć ode mnie ukłony Pani Magdzie i Panu Andrzejowi.
A ja z całego serca i jak najserdeczniej gratuluję Pani otrzymania Medalu Akademii Polskiego Sukcesu! Ogromnie się cieszę, naprawdę, bo to odznaczenie w pełni zasłużone. Chyba nikt nie robi dla współczesnego teatru tyle, co Pani. A już na pewno nikt nie robi tak wiele dla Nas - widzów. Bardzo dziękuję.
Życzę dobrego, spokojnego tygodnia i pozdrawiam Panią bardzo ciepło,
Nadia
